/ fot. Złocień, S_sylwia™
Na melanż meleksem albo 192. Ludzie głowy w telefonach, wszyscy na dark socialu. Znajomy raper od jesieni sepleni. Stracił w bójce dwa zęby. Planuje wstawić złote. I tak nie wierzysz nikomu, wszyscy w środowisku mają melancholię albo schizofrenię. Czytaj dalej
/ fot. wiosenna kapliczka w Białostockim Muzeum Wsi
Brzozy uciekają szybciej niż myśli i tylko różowe chmury ani drgną, jak obłoki waty cukrowej wbite na niewidzialne patyki. Pociąg jedzie od jakichś 40 minut, a ja już zdążyłam się nauczyć na pamięć zacieków na szybie i twarzy współpasażerów, bo wszyscy zgodnie śpią. Zmęczeni drogą, która dopiero się zaczęła i będzie trwała aż zmieni się data w kalendarzu. Pełni mazurków, chrzanu i babek wielkanocnych z ajerkoniakiem. Pan przede mną rozciąga się od ściany do ściany, guzik od spodni wbija mu się w balon brzucha i tylko kod społeczny alb sen powstrzymały go przed jego rozpięciem.
/ fot. balkon w Lizbonie, maj 2014
Czeski portugalski.
Między jedenastą a dwunastą, między szklanką ponczu a kieliszkiem wina mieszają się języki i mieszkają alkohole. Chłopak stojący pod ścianą, wsparty o parapet jak rzeźba Michała Anioła okazuje się Portugalczykiem spod Porto. Wychylasz poncz dla lepszego akcentu, podchodzisz i zaczynasz po portugalsku. W końcu studiowałaś to pół życia, a w wakacje pilnowałaś dzieci w Faro. Uśmiechasz się i falas português. Czytaj dalej
𝙺𝚊𝚕𝚞𝚣𝚎 𝚒 𝚁𝚘𝚣𝚎. 