Dzisiaj chciałam powiedzieć parę słów o belly dance. Coś więcej niż fotki z podciągniętymi przez iphone’a kolorami i nami pouśmiechanymi, poubieranymi w cekiny i korony.

Po ostatnim festiwalu i wysypie zdjęć na Facebooka dużo osób napisało mi, że ,,o jak nam fajnie, że mamy takie hobby, że tyle koron, pucharków, że my to tak zawsze i że to aż nudne, że zawsze te pucharki, medale, dyplomy, że to takie proste i oczywiste”. Otóż nie.

Taki turniej dla nas to nie tylko wbicie się w cekinową kiecę i parę zdjęć na ściance. Zamiast hasztagu #BellyDanceCostumeNew tam równie dobrze mógłby wisieć hasztag #BiedujęPoFestiwalu. Taki festiwal to dla nas godziny na sali, lekcje prywatne, kupowanie materiałów, szycie strojów, wyklejanie dżetów. Spódnice z koła, satyna z lycrą, woale z jedwabiu. Wszystko kosztuje. Nikt raczej nie da nam tego za darmo na zasadzie ,,o ładnie tańczycie, macie tutaj 10 jardów jedwabiu”. A my podziękujęmy i zatrzepoczemy doklejoną rzęsą.

Do tego: wpisowe na konkurs, warsztaty, jeśli jedziesz już przez pół Polski, to warto skorzystać z wiedzy tancerek, które też tam będą. Bąble na stopach, ból w lędźwiach, jeden fizjoterapeuta, drugi fizjoterapeuta, tejpy, tejpy, tejpy, a dalej boli.

Trochę bliżej turnieju smarujesz się samoopalaczem, bo naturalna bladość skóry po zimie wygląda na scenie po prostu koszmarnie. Zapach samoopalacza, który, nie oszukujmy się, ma tę specyficzną i mocną nutę zapachową kurczaka curry z supermarketu. Palce, pościel, uda, brzuch, wszystko powoli przyjmuje tą swoistą kurczakową woń. Kiedy ja jechałam na turniej, to nawet pies tak pachniał i chociaż Dawid nie jest wielkim entuzjastą częstego mycia Piesława, to kiedy my dojeżdżałyśmy do Wrocławia, Piesław siedział w wannie i był poddawany gruntownym ablucjom.

Dżety w całym mieszkaniu. Dawid tyle się w nie nawdeptywał, że mówił, że jakbyśmy już mieli to dziecko i klocki Lego porozwalane po mieszkaniu, to by mniej bolało. Kiedy wyjeżdżałam na festiwal, znajdowaliśmy już dżety w kuwecie. Takie dżety, które przeszły pełny cykl pokarmowy kota. Nawet z oszczędności tych nie kleiłam do strojów.

I oczywiście to kochamy i same tego chcemy i byłyśmy spragnione zatańczenia na scenie po covidzie jak powietrza spod zapoconej, dwuwarstwowej maseczki ochronnej. I kochamy to robić i będziemy to robić dalej. I ja prawdopodobnie mam najmniej prawa, żeby pisać, że belly dance boli, że to piękna, wydżetowana róża z ogromnymi kolcami. Nasz zespół jest zgrany i duży, ale wciąż mocno amatorski. Na ostatnim występie zapomniałyśmy nawet o pomadce w jednym odcieniu. (Przepraszamy, Rozalia!). Wierzę, że jest wiele innych zespołów, tancerek i trenerek dla których belly dance to nie tylko cekiny i puchary. Może czasem warto napisać, że coś boli, że coś kosztuje, że coś trąca kurczakiem curry? Oczywiście nie zamieniłabym tego na nic innego i wciąż bardzo polecam.

Możecie mnie wyklikać tu:

• Instagram
• Facebook