Potworcu, czarny potworcu!

/ fot. od góry: Kiki i Fąfel

Kikimora tymczasem wsuwa swój uszaty łeb do łazienki, sprawdza, co tak długo nam dzisiaj schodzi i nawołuje Fąfla. Jej dymny pyszczek faktycznie sprawia, że bez względu na intencję ma ona niezmiennie aparycję słowiańskiej Kikimory, co, wyobrażam sobie, może budzić strach w ofiarach i u nieznajomych, u nas wzbudza raczej serdeczny uśmiech.

Mały ma ze mną deal. Kiedy usłyszy, że wstałam i ciężkim krokiem zmierzam do łazienki, wpada tam tak szybko, że dosłownie wjeżdża do brodzika. Należy do tych kotów, które nie ominą sprzątania kuwety. Będą stały i patrzyły, jak ich człowiek wygrzebuje z piasku pachnącego białą, dziką różą (firma Tigerino, wielkie, ekologiczne, papierowe wory żwirku) formacje kupsztali i skamieniałe siku, zazwyczaj niepokojące przypominające kotlety mielone mojej mamy, która mam nadzieję mnie teraz nie czyta.

Faza fekalna małego nie kończy się tu. Mały asystuje mi też, kiedy to ja zasiadam na kibel i kiedy to ja oddaję się rytualnemu, porannemu wypróżnieniu. Nasłuchuje każdego dźwięku spadu substancji stałej w odmęty kibla i przechyla główkę w zdumieniu.

Ale mój dzień nie zaczyna się tu. Mój dzień zawsze zaczyna się od Kikimorca. Kikimorzec został stworzony po to, żeby budzić. Po piątej bez ceregieli wchodzi do sypialni. Gdybym wtedy nie spała, to widziałabym znad kołdry jej czarny, falujący ogon, zbliżający się do mnie niczym płetwa grzbietowa rekina. Kikimora to charakterna dymna koteczka, którą znaleziono na jednym z osiedli w Stalowej Woli, bo wokalizowała tak głośno, że dobrzy, albo po prostu zmęczeni życiem ludzie, zadzwonili do lokalnej fundacji. „Wokalizacja” to eleganckie i eufemistyczne określenie nadmiernego miałczenia. Kikimora nigdy nie straciła tego vibe’u. Wbija na kołdrę, a jej miałk rozlega się niczym syrena alarmowa. Budzi zawsze, bez względu na porę dnia i fazę snu. Prowadzi zawsze do kuchni i zawsze pogania przy nakładaniu mokrego. Przy suchym wykazuje cierpliwość – cnotę, którą koci bóg bynajmniej nie obdarzył ją w nadmiarze.

Ociera się o nogi, mruczy, grucha, gada, gubi sierść. W końcu jej ekscytacja osiąga punkt kulminacyjny i Kiki już się nie pierdoli. Wskakuje na blat kuchenny i tam spożywa należną jej część mokrego – nierozdrobnioną, wielką, zbitą kulę składającą się w 98% z mięsa. 2% niech pozostaną tajemnicą.

Kiedy wstaje drugi człowiek, Kiki powtarza czynności. Nieraz miała serwowane dwa śniadania, bo perfekcyjnie zwokalizowała swoją rolę biedującego kota. Poranna kocia opera, co rano ta sama, doprowadzona do perfekcji. Gdyby na stanie w mieszkaniu był trzeci człowiek, a nawet czwarty i piąty, jestem przekonana, że po kolei wpadaliby w jej sidła.

Fąfel wysłucha do końca mojego porannego fekalnego koncertu, ledwo pozwoli, żeby różany pyłek żwirku osiadł na dnie kuwety i zainspirowany moim wypróżnieniem sam postawi w piasku kilka długich i ciepłych klocków, tak że na powrót rzucam się do łopatki. Większa część poranka schodzi mi więc na obcowaniu z fekaliami w różnym stopniu zastygu i od różnych właścicieli. Czyszczę od razu. Kikimora tymczasem wsuwa swój uszaty łeb do łazienki, sprawdza, co tak długo nam dzisiaj schodzi i nawołuje Fąfla. Jej dymny pyszczek faktycznie sprawia, że bez względu na intencję ma ona niezmiennie aparycję słowiańskiej Kikimory, co, wyobrażam sobie, może budzić strach w ofiarach i u nieznajomych, u nas wzbudza raczej serdeczny uśmiech. Współlokatorka mojej przyjaciółki oglądała kiedyś zdjęcia z Intagrama Kiki (po skutecznym dokoceniu i ujściu z życiem Fąfla konto zostało przemianowane no wspólne konto dwóch kotełów, które występują pod wspólnym nazwiskiem von Dymkos) i powiedziała całkiem serio: ta kotka jest straszniejsza od prawdziwej Kikimory.

Kikimorka nie zdąży wsunąć swojego dymnego odwłoku do łazienki, bo świeżo wydefekowany Fąfel jest jak kula wystrzelona z armatki. Wbija się w lekko uchylone drzwi i zgrzbiecony wypada do salonu, zalicza dwa ślizgi na gołych panelach, potrąca doniczkę, po czym wypada na balkon. Tutaj pragnę uspokoić wszystkich, którzy doczytali aż dotąd: balkon jest w pełni osiatkowany. Nawet przy silnych tendencjach samobójczych nie da się z niego rzucić. Wszelkie zwierzęta, inwentarz, trzoda chlewna, wszelkie formy życia większe niż chomik syryjski pozostaną na nim przy życiu. Kikimora stawia ogon na sztorc i rusza w ślad za małym, czasem pogruchując z cicha, częściej przy akompaniamencie przypominającym psujący się traktor.

Jest 8:05. Mogę udać się na zasłużoną i należną mi porcję home workingu. Obydwa koty pochodzą z fundacji Kocia Wyspa i dobrze wiedziałam, na kogo się piszę.