/ fot. w Reykjavíku

Zupa w małym sklepiku serwującym zupy i breloczki z napisem Islandia i hełmem Wikinga chodzi po 70 zł, a Twister w KFC koło naszego hostelu ceni się na 60 zł. Są to ceny nieprzekraczające bariery rozum-portfel. Cały pobyt przepędzamy więc w nędzy i ohydzie zupek chińskich i sproszkowanego purée przywiezionych z Polski.

Wąska wstążka wody biegnie wzdłuż wyłomu skalnego. Nad nią unosi się obłok pary wodnej, wierny jak cień potoku, tylko odbity na niebie. Niski, wyszczerbiony przez wiatr płotek okala wszystko łagodnym łukiem i ostrzega w kilku językach, żeby nie dotykać, bo wrzątek. Dotykać nikt nie chce, bo i po co. Ale wszyscy tłoczą się do strzelania selfich, portretówek i wszelkich innych zdjęć. Byle uśmiechów było więcej niż drzew w tle, a pompony czapek zasłaniały innych turystów.

W końcu to Islandia. Drzew nie ma tu prawie wcale. Podobnie ludzi. Ta wyspa o powierzchni 104 tysięcy km² jest zamieszkiwana raptem przez 336 tysięcy ludzi (gęstość zaludnienia to 3,2 osoby na km²). Nie wiem, ile co roku zjeżdża się tu turystów, ale sądząc po gęstwinie kolorowych, pikowanych kurtek wyrzynających się na tle ciemnego krajobrazu dużo za dużo.

Islandia zawsze była dla mnie marzeniem, pinezką, którą chciałam wbić w swoją naścienną mapę, dumnie demonstrując odległy kraniec Europy do którego dotarłam. Póki co docieram pod największy czynny gejzer (The Great Geysir) i czekam na wybuch. Tłum wokół mnie gęstnieje, poszturchuje się wymownie łokciami i wydłubuje sobie oczy obiektywami drogich aparatów fotograficznych. Cichy szum i nagły wyrzut. Woda szybuje w niebo, za nią obiektywy. Pstryk przesłon zagłusza wystrzał gejzera.

Stoimy z Karuszą kilka metrów od zbiegowiska, a i tak dosięgają nas kropelki wody, lądujące nam na twarzach i prawdopodobnie innych miejscach, ale wszystkie inne mamy szczelnie zakryte. Jest Poniedziałek Wielkanocny i zamiast celebrować nadejście wiosny i bawić się z kotem rodziców baziami wykupiłyśmy tani lot na Lodową Wyspę (Ísland). Od razu poszłyśmy za ciosem i zainwestowałyśmy też w lokalne, objazdowe wycieczki, żeby mieć pewność, że uda nam się zobaczyć coś poza dachem naszego hostelu w Hafnarfjörður. Na hotele w Reykjavíku niespecjalnie było nas stać. Ale na wycieczkę ,,Golden Circle” już tak.

Islandia faktycznie okazała się być tak trudno dostępna, jak wbiłam to sobie w głowę, marząc o mapie, na której z miną zdobywcy przystrzelę tu kiedyś pinezkę. Przede wszystkim byłyśmy przekonane, że lecimy do Reykjavíku. Po przylocie okazuje się jednak, że lądujemy w Keflavíku, pomimo tego, że bilet słowem nie wspominał tego miasteczka. Flybusy do stolicy oscylują wokół 150 złotych. Na szczęście udaje się zakombinować i wskoczyć do lokalnego autobusu, który akurat jedzie w tamtym kierunku i kosztuje dokładnie połowę pierwotnej sumy.

Nie na wszystkim udaje się jednak przyoszczędzić. Lokalne jedzenie pozostaje dla nas zaporą nie do przebycia. Zupa w małym sklepiku serwującym zupy i breloczki z napisem Islandia i hełmem Wikinga chodzi po 70 zł, a Twister w KFC koło naszego hostelu ceni się na 60 zł. Są to ceny nieprzekraczające bariery rozum-portfel. Cały pobyt przepędzamy więc w nędzy i ohydzie zupek chińskich i sproszkowanego purée przywiezionych z Polski.

Pan Staszek, dozorca poznany pod hotelem po polskim przekleństwie i polskim biesiadnym nosie, też nie jest przekonany co do walorów kulinarnych i innych tego miejsca.
– Panie Staszku, a nie depresyjnie panu tak tu mieszkać? – zagaduję, kopiąc butem zaspę śniegu wielkości tira.
– Co, co? Nie, kiedy ja w hotelu mieszkam – przeciera sobie kapiący nos wielką, bezkształtną rękawicą.
– Ale nie depresyjnie? – ani zaspa ani ja nie dajemy za wygraną.
– Toż mówię, że nie. Że ja tutaj. No w hotelu – wsuwa papieros we wlot między trójką a piątą. Pytanie wyraźnie wybija go z rytmu.
– A w Polsce?
– A w Polsce to proszę ja ciebie dom pod Łomżą pobudował – papieros wysuwa się z dziurozębia, a ustnik zasila sine z zimna i tęsknoty usta pana Staszka.

Gejzer powoli dogasa i więdnie ku ziemi jak stara wierzba. Dorośli opuszczają obiektywy, dzieci lizaki. Stoję i marznę w czterech parach skarpetek, które ledwo upchnęłam do i tak o dwa rozmiary za dużych butów. Myślę, że nie dorosłam do Islandii. Żeby do niej dorosnąć trzeba by się tu było przeprowadzić. Ale nie tak jak pan Staszek, żeby postawić dom pod Łomżą i wrócić jak tylko wyjadą cykliniarki, ale przeprowadzić tak bez daty ważności. Wtedy miałabym więcej szans, żeby zrozumieć tę przedziwną wyspę niż myśli w głowie, żeby wrócić na Mogilskie.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na wiosnę i na Facebooka. Much love!