/ fot. farelka

Dzwonka u drzwi nie ma, a zamiast numerka powoli odkleja się na rogach naklejka z pobliskiego studia tatuażu. Wydziarana dziewczyna z kwiatami wyrastającymi z głowy trzyma w rękach napis studia. Mogliby chociaż na laminacie wydrukować, a nie na zwykłym papierze, blaknącym szybciej niż bilet PKP. Wzdycham i wchodzę po omacku, bo dobrze znam to miejsce. Po czym padam jak nietoperz, któremu wyłączono geolokację. Po drugiej stronie ktoś zabrał schodkowany próg.

Wita mnie remont rozciągnięty od ściany do ściany podobnie jak folia ochronna na podłodze. Próg, stary zdrajca, stoi zawinięty w ulotki od Jehowych spod Bagateli pod oknem i czeka na lepsze czasy. Jednak zamiast zapachu farby uderza mnie zapach gazu. Na środku strychu, będącego rdzennie pracownią artystyczną, którą ktoś kiedyś w momencie artystycznego zwątpienia zaadoptował na mieszkanie, rozpościera się wielka butla gazowa.

Ogrzanie miejsca, które z założenia nie miało być ogrzewane, okazuje się przerastać kolejnych mieszkańców. Wcześniejszy lokator w trakcie kolejnej, osławionej zimy stulecia przybijał młotkiem okna do framug. Do tego obecny pozaklejał okna tyloma warstwami taśmy izolacyjnej, że w porywach osiąga ona grubość cheeseburgera z McDonalda, nota bene usytuowanego tuż obok.

Obecny szczęśliwy posiadacz klucza do tej kanciapy od tygodnia dogrzewa ją butlą gazową. Zdążył już nabrać poważnych podejrzeń, że ulatnia się z niej gaz, bo jego zapach dominuje nawet nad farbami Śnieżka. Asekuracyjnie popodklejał butlę taśmą izolacyjną, co nie zmieniło jednak nic w kwestii nuty zapachowej.

Poza butlą gazową tej zimy na arenę wjechały już: ogrzewacz turystyczny, klasyczna farelka z dmuchawą, przenośny kaloryfer na kółkach i wiatrak. Ten ostatni miał za zadanie powietrze ogrzane przez całe to ustrojstwo rozdmuchiwać na środek pokoju, tworząc przy tym przyjemnie ciepły front powietrzny. W efekcie ledwo ciepłe powietrze generowane przez wspomniane agregaty wytracało resztki temperatury i miotało się po strychu między sufitem a podłogą jak spłoszony wróbel.

Wiatrak tymczasem leży koło progu i zbiera kurz standardowy i remontowy. Zapach gazu uderza tu tak bardzo, że najchętniej przyskoczyłabym i otworzyła okna, ale raz, że zabite, dwa, że zaklejone, a trzy, że aplikacja ostrzega przed stężeniem smogu po drugiej stronie. Załamuję ręce i wbijam na Interię. Tamci przepowiadają, że lada dzień będzie można odpancerniać lokalne strychy. Bogu dzięki za marzec.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!