/ fot. południe w Krakowie

Cyntia ma dziś smutniejsze włosy niż minę. Jej fryzjerowi wypadł dysk i laska na zastępstwie pomyliła kolory i klientki. Cyntia siedzi przed komputerem jak przed wyłączonym telewizorem i obraca w palcach czarny kosmyk. Do korporacji nie chce chodzić nikt, a chodzą wszyscy, tym bardziej w październiku.

W środę przychodzi do domu po dwóch dobach. Kamienica zaliczyła trzy awarie prądu. Znajomemu wybuchł bojler na poddaszu i cały tydzień jeździ od Kurdwanowa po Krowodrzę z ręcznikiem pod pachą i nadzieją na ciepły prysznic. Samochody stoją całe ranki na ulicach jak drzewa wysadzające aleje. Pełne ludzi i myśli, gdzie powinni być pół godziny temu. Nowe współlokatorki lepiej niż kod do wifi znają już jej numer telefonu i tylko stare niedopałki w słoiku po musztardzie sarepskiej przypominają minione lato.

Roger chce się spotkać, kupił już nową pastę do włosów i obciął paznokcie na zero. Wypolerował karty kredytowe i poukładał je alfabetycznie w świeżo wypastowanym portfelu.

Letnie wieczory zapisały się smugami wina na balkonie, a na trawie trzy piętra niżej leżą kasztany i korki po winie. Wieczór przypomina, że w trakcie tych wcześniejszych nie trzeba było liczyć czasu, a kalendarz w pokoju stanął na sierpniu i już nie ruszy.

Cyntia ma dziś więcej otwartych okien niż kont w banku. W trybie incognito wybiera dzień na spotkanie i legginsy na aliekspresie. Nie wie, że nawet rękawiczki zamówione miesiąc temu nie zdążą przed pierwszą falą mrozów. Smog rozwiesi się od Podhala po Śląsk i tylko studenci z pierwszego roku nie będą nosi masek przeciwsmogowych tej jesieni. Sezon na grzyby się skończył, a kurki spleśniały w lodówce. Listonosz przyniósł nową obudowę na telefon, ale szybka rozpękła się od brzegu do brzegu jak serce w kinie.

Roger wypolerował już buty i szkła do okularów. Będzie dziś widział świat w bolesnej trzeźwości i z umiłowaniem detalu godnym szkła zegarmistrza.   

Cyntia, wybiegając na spotkanie, zostawiła w mieszkaniu wiatr, jesienne liście i porwane sznurówki od trampek. Nienawidzi jesieni tak samo jak porządków. Nigdy nie odbiera telefonu w posprzątanym mieszkaniu. Liczy oddechy, liczy drobinki kurzu na drewnianych meblach i czeka aż czas naprawi jej lęki, poprzestawia książki, wysokie przy niskich, grube przy chudych, cięte kwiaty wrzuci do wazonu  z suchymi makówkami. Czeka, aż będzie miała odwagę zadzwonić do psychiatry i tatuatora, w tej kolejności i zerwać tyle kartek z kalendarza, ile będzie trzeba.

Cyntia wybiega z mieszkania, rozrzucając w korytarzu włosy, które nie są jej. Nie poznaje się w lustrze, przegląda się raz jeszcze w tafli kałuży i telefonu. Tramwaj ochlapuje ją od kolan po pachy. Resztę zasłaniają kalosze i szalik. Zegar na ratuszu przypomina jej koło okrętowe z escape roomu, w którym była trzy lata temu. Miasto szepcze do niej jak wielki kolaż przeszłości. Na spotkanie wbiega z myślami splątanymi bardziej niż warkocze.

Roger sprawdził, że spóźniła się dokładnie 17 minut, przyszła od innej strony niż zapowiadała i ma żuka na lewym kaloszu. Karty z portfela pocierał tak długo, że były cieplejsze niż jego serce.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na jesień i na Facebooka. Much love!