/ fot. pocztówka z Krakowa

Czasem w tygodniu życie przydarza Ci się między piątą trzydzieści a piątą trzydzieści pięć, między materacem z Ikei a odpylaczem powietrza z Sharpa. Zmęczone twarze na przystanku smog oznacza na skali szarości jak niewybielone zęby. Maska uwiera bardziej niż wczorajsze myśli. Stare zawory zamarzają na mrozie i szeleszczą jak rybie łuski. Byle do wiosny, wzdychasz, byle smog zelżał, byle się zamknął projekt. Życie w poczekalni, życie z przyzwyczajenia, życie w 139.

Życie przydarza Ci się czasem jak post scriptum do broszury z korporacji, korporacji snów i obietnic podwyżki. 10, 11, nie patrzysz za zegarek tylko liczysz nadgodziny. Ponad 12 nie ma sensu siedzieć, bo masz parestezje od krzeszła, a wychodząc i tak sięgniesz nie po swój płaszcz. Tymczasem w aptece kolejki po krople do oczu, że nie ma sensu stać.

Życie przydarza Ci się też w łazience z podwójnym lustrem, gdzie widzisz swój tył głowy. I włosy, które nawet nie wiedziałaś, że są Twoje, więc nie uczesałaś ich i dziś.

Telefon śliski i zimny jak lód pod Mariackim, migawki z nie Twojego życia. Już wiesz, że koty boją się ogórków, chociaż na Komunię dostałaś rybki. Muminki fruwają na chmurkach smogu i co rusz przypominasz sobie o jakiejś aktorce, bo akurat zginęła tragicznie w wypadku, zoperowała sobie cycki albo przyszła na czerwony dywan bez majtek.

Na Fejsbuku pisze dziś dziewczyna, że zabiła się inna dziewczyna. A ta co pisze, pisze szczerze i zamaszyście, że ma cyklofrenię, że się leczy, że jest trudno, ale warto. I to też nie jest Twoje życie, jak wszystkie inne rzeczy, które przytrafiły ci się dziś między oczyszczaczem, zegarem do nadgodzin a wieszakiem na płaszcze. Ale dotyczy Cię, jeśli ktoś, kto kasuje Ci bilet w kinie, ktoś kto wydaje Ci kotleta z jarmużu w wege barze, ktoś kto miesza Ci Krwawą Mary na Kazimierzu zamiast Tic Taców, nosi w kieszeni Zolafren.

To jedno z nie Twoich żyć, które przydarzają Ci się co dzień, dzień w dzień aż do skończenia świata Cię obchodzi. A światy kończą się mniej spektakularnie i częściej niż w Warner Brosie.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!