Z początkiem wiosny smużka smogu sączy się przez uchylone okno wespół z dźwiękami fletni tudzież innego bliżej niezidentyfikowanego obiektu grającego. Stoi dziadek pod oknem i dorabia do emerytury. To znaczy podejrzewamy, że dorabia do emerytury, nigdy nie posłyszałyśmy z ust jego stosownej deklaracji ani zaprzeczenia. Gra dzień w dzień od poniedziałku do piątku, w weekendy nie sprawdzałyśmy, bo to nie Indie i do pracy nie przychodzimy.

Od piętnastej do szesnastej – „Oda do Radości”. Chyba liczy na wrzuty pieniężne gawiedzi zagranicznej, z Unii Europejskiej pochodzącej, jako że „Oda do radości” zwykła być już czas jakiś hymnem organizacji. Zagraniczniacy mogą sypnąć eurem, a jak sypną zza zaciśniętych ust przekleństwem, to dziadek i tak nie zrozumie i grać dalej będzie. O szesnastej przedmuchuje fletnię i pewnie też sztuczną szczękę i uderza w „Kartkę z albumu dla Elizy” Beethovena. Uderza z taką siłą jak prawdopodobnie uderzył Jozue w bramy Jerycha przed naszą erą. Nie było mi dane poznać repertuaru po godzinie osiemnastej, ale kto wie, może nawet „Rota” mu się wymsknie z otworów fletni i gębowego.

Jako że fletniowisko (tak należałoby nazwać powtarzający się cyklicznie chodnikowy festiwal fletniarski) ma miejsce frontalnie pod naszymi oknami, można by flutniograjkowi z powodzeniem zrzucić kanapkę, albo dwie (aby wzmocnić gastrycznie), albo rzucić pomidorem (aby powalić). Ale jesteśmy skąpe ruchowo i rzucalnie, nikomu nie chce się do okna podchodzić, parapetu wymalowanego nie przez malarza ale gołębie oglądać.

Czasami czystość dźwięku „Ody do radości” zostaje zakłócona brzękiem mamony, rzucanej solowemu fletniście niby okruch gołębiom. Czasem ktoś z nas traci cierpliwość i cenne sekundy spędzone przed monitorem i zamyka okno, zamykając też dziadkowi usta i fletnię. Cisza przebiega wówczas po biurze jak po polach z końcem żniw, tylko w mózgach naszych dalej rozciąga się „Oda” od jednego ucha do drugiego, ale każdej już w innym tempie.

Praca na Rynku ma swoje plusy. Powszechnie przecież wiadomo już od podstawówki, że dwa minusy dają plusa, a dwa plusy przewrotnie wciąż dwa plusy dają. Praca w Rynku ma więc plusów wiele. Przede wszystkim Rynek jest blisko, co skutkuje tym, iż zanim do domów się zaudamy, łatwo osiąść gdzieś po drodze, niekoniecznie na mieliźnie, ale na przykład w barze. Pracując w rynku nie omija nas żadne wydarzenie kulturalne ani parakulturalne. Żaden naziemny grajek nie przejdzie chodnikiem niedosłyszany na naszym pierwszym piętrze. Żaden brzęk mamony nie umknie uwadze trąbek słuchowych naszych. Jesteśmy w centrum wydarzeń, pozwalając sobie na luksus bycia niewidzialnymi. Ściana naszej zabytkowej kamienicy (w czci i poważaniu wielkiej ją mamy) zasłania ozdobnym frontonem nasze lica i inne części nasze.

Kiedy Kraków smog wydziela jak róża wydzielać może aromat, mamy pierwszeństwo napawania się lokalnym dymkiem. Powszechne znanym jest, że Kraków jest najbardziej aromatycznym w centrum, przy Alejach Trzech Wieszczy i wzdłuż koryta Wisły. Lądujemy więc siłą rzeczy, a nawet bez specjalnej siły użycia, na pierwszych kartach księgi Towarzystwa Krakowskich Hipsterów smog wąchając najsampierw, nim dotrze on do pomniejszych zakamarków miasta, a nawet nad Wieliczką i Niepołomicami roztaczając swoje dymne zakola.

Praca w Rynku ma też aspekt masoński, bo nie do końca wiadomo, co się w tym Rynku robi. A robić można wiele. Można przynosić główki kapusty do sałatek w Piwnicy pod Jaszczurami, można stać za barem w Wanilii i z kufli ścierać półksiężyce szminek z Rossmanna, można czyścić (a właściwie nieczystymi pozostawiać) klozety w przejściu pod Sukiennicami, a można słuchać fletnisty na pierwszym piętrze w takt klawiatur.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na wiosnę i na Facebooka. Much love!