I. Ewa.

Stałyśmy z Ewą na przejściu dla pieszych na Salwatorze. To był jeden z tych ciepłych i suchych jesiennych dni. Taki dzień co to mógł być wyciągnięty z filmu, a nie z kalendarza. Zajezdnia tramwajowa. Salwator. Osypujące się z drzew żółte, pozwijane liście jak małe nieudane origami jesieni. Lekki wietrzyk. Kosmyki włosów w kącikach ust. Stałyśmy i czekałyśmy na czerwone światło. I wtedy jakaś dziewczyna niespiesznym, ale zdecydowanym krokiem przeszła przez pasy i skręciła w prawo, w kierunku Diabelskiego Mostka. Zrobiła to tak naturalnie, tak pewnie i tak spokojnie, że Ewa stwierdziła: Musi pracować na nocną zmianę w korpo, skoro tak przechodzi. Po prostu musi.

II. Honorata.

Wraca do domu. W sumie, to zawsze chciała mieć w nim artystyczny nieład. Malować obrazy, wyklejać kolaże, czasem rzeźbić w drewnie. Chciała wchodzić do domu i potykać się o pędzle, przewracać niedomknięte tuki z farbą i patrzeć, jak piękne fiolety wykwitają na wynajętym parkiecie. Chciała przeganiać kwiecistym, vintage’owym parasolem leniwego kota z odprysków fioletu. Ale to nie niebo. To Kraków. Miasto, w którym nie ma nieba. Wraca do domu z korpo. Lekka nadgodzina. Ale git, bo wypłacą. Zdejmuje szpilki, rozciera obolałe śródstopie. Odpina rzep maski przeciwsmogowej, wiesza maskę na klamce. Idzie do łazienki. W Krakowie nie ma nic innego do roboty niż pracować w korpo, zaciągać się smogiem jak zakazanym cygarem, a nocami mieć piękne sny o wyjeździe. Spuszcza wodę i myśli, że jedyne koty, jakie bywają w tym mieszkaniu, to koty korpo znajomych wyjeżdżających na dwutygodniowe, refundowane wakacje pod gruszą. Pożyczone koty, pożyczone marzenia. Aż sedes się zapchał.

III. Weronika.

Kaszlała już trzecią noc z rzędu. Całą noc. Jej współlokator wygłuszył drzwi, zawieszając na nich grube ręczniki z froty. Między jednym atakiem a drugim, między drugą a trzecią nad ranem, zastawiała się, czy powyklejał też ściany pokoju wytłaczankami od jajek. Był z małej wioski pod Krakowem, często przywoził pełne wytłaczanki swojskich jaj. Kaszlała i zastanawiała się, kiedy spadnie toksyczność powietrza za oknami i kiedy będzie można spakować walizki i nałożyć na głowę słomkowy kapelusz. Podręczną mapę Gdańska od miesięcy miała zamiast obrusu na nocnym stoliku. Poranek tlił się powoli w akompaniamencie jej oskrzeli.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!