Jedziemy rano do pracy zapchanym autobusem. Mieszkamy na przedmieściach. Bo tam czystsze powietrze, wiatr hula między blokami i rozwiewa opary miasta. Nasza praca mieści się gdzieś na antypodach. Po drugiej stronie aglomeracji najeżonej blokowiskami i wieżowcami jak szkolny jeż kredkami. Za kilka rond, za kilka skrzyżowań, za kilka przesiadek będziemy u celu.
W autobusie ludzie szturchają nas wszystkimi kończynami. A starsi pasażerowie też laskami i kulami. Jest duszno, bo okna się nie otwierają, a na klimatyzację jeszcze za wcześnie. Przecież dopiero koniec marca. A my i tak wyciągamy z torby książkę. Sfatygowany horror kupiony na straganie pod dworcem. Od dziewczyny z dredami i piercingiem w wardze. Stephen King. „Miasteczko Salem”. I wśród tych wszystkich kończyn i poszturchiwań rozginamy książkę, odnajdujemy wśród kartek lichą zakładkę. Tekturowy kartonik z Bershki. I wciśnięci gdzieś między kasownik a biletomat wracamy do lektury.
Wysiadamy i tak dwa przystanki wcześniej niż przystanek docelowy. Bo pasażerowie napierają na nas jak naćpani weganie na zamknięcie McDonalda. I maszerujemy jeszcze 20 minut. Wśród buchających samochodowych spalin. Grzmotów klaksonów. Dzwonków rowerów. Szeroka gama dźwięków ulicy. Kurz osiada nam na płaszczu. Słońce odbija się od okularów. Oko łzawi. Jeszcze więcej Słońca. Kichamy. Apsik! Nawet nie mamy chusteczki w kieszeni. Tylko klucze, pokruszone ciastka i jakieś starawe gumy do żucia o twardości kamienia. Do pracy docieramy trochę po czasie. I trochę nie pierwszej świeżości. Codzienność w całym bogactwie.
À propos rozpadu znanej przez nas rzeczywistości czytałam ostatnio artykuł o nowej książce Dukaja, „Starość Aksolotla”. Książka ukazała się w formie e-booka. Jest dostępna na Allegro w cenach już od 10 pln. I to już od marca. W czym rzecz? W tym, że tekst jest dostępny tylko i wyłącznie w formie e-booka. Został wzbogacony w makiety robotów gotowe do wrzucenia w drukarkę 3D. Zaawansowany technicznie akompaniament historii. Poza tym: odnośniki do trailerów i stron internetowych. Bardzo bogaty hipertekst. Futurystyczna składanka jak z powieści Lema.
Nie śmiem wątpić w zamysł artystyczny i wartość merytoryczną prezentowane przez tekst. I wierzę, że jest on wart całego zamieszania marketingowego wokół. Książka ma działać na zasadzie harmonijnej jedności w warstwie treści i formy. Obie są silnie futurystyczne.
Na Ziemi zniszczona zostaje cała materia organiczna. Dzieje się to za sprawą fali neutronowej. Ginie wszelkie życie, nawet baterie na dnie oceanów. Książka, będąca materią organiczną, także odchodzi w niebyt. Stąd taka a nie inna forma tekstu.
Garstka ludzi zdąża w porę wyeksportować swoją świadomość do komputerów. W ten sposób ratują się przed zagładą. Z czasem podejmują próby ucieleśnienia i budują roboty, w które mogą wyeksportować swoją świadomość. Roboty wieczorami chadzają do knajpy i piją wódkę. Prowadzą towarzyskie small-talki. Inscenizują życie jakie toczyło się na Ziemi za czasów istnienia materii organicznej.
E-booka nie czytałam, więc nie będę szerzej komentowała jego treści. Zaskakujące jest jednak to, że już po samym przeczytaniu artykułu Macieja Jakubowiaka „Śmierć Książki” zdałam sobie sprawę, ile wartości mają pewne codzienne, prozaiczne czynności. Takie jak poranna droga do pracy. Polecam artykuł. I polecam życie.
Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!
𝙺𝚊𝚕𝚞𝚣𝚎 𝚒 𝚁𝚘𝚣𝚎. 
Aga
jak tu powąchać takigo „ebuka”. Nie ma jak zapach książki prosto z drukarni.
PolubieniePolubienie
Bemikon
Tak, tak! Podoba mi się to porównanie – Weganie i McDonald.
PolubieniePolubienie
Agata Hiacynta
No to super. :-)
PolubieniePolubienie
Karol Krzyżosiak
Przypuszczam, że tytuł dzieła Dukaja nawiązuje do „Aksolotla” Cortazara;
chodzi o pewną zamianę ról pomiędzy człowiekiem a uroczym zwierzątkiem,
zamieszkującym akwarium. To jakby dusza przedarła się przez ekran monitora.
Pomysł wydaje się ciekawy, choć nie należy do rzeczy, których bym chwilowo
pożądał.
Za to „Miasteczko Salem”, King w ogóle – to moje ciepłe wspomnienia z lat szkolnych!
PolubieniePolubienie
Paulina
Bardzo fajny tekst :) Polecam też artykuł samego Dukaja „Bibliomachia” z najnowszego magazynu „Książki” może Cię zainteresować :)
PolubieniePolubienie
Agata Hiacynta
O. Dziękuję. :-) Sięgnę w wolnej chwili. :-)
PolubieniePolubienie
zetzero
Jedno nie wyklucza drugiego. E-book Dukaja może trafić na rynek w formie papierowej i pewnie tak będzie. Tu została odwrócona kolejność. Zapewne są też książki dostępne pierwotnie jako audiobooki. Bywa, że scenariusze filmowe przemieniają się w powieści. Wiadomo, medium jest też treścią.
PolubieniePolubienie
jukkasarasti
Miasteczko Salem Kinga czytałam dawno, dawno temu. Ale chyba inne niż to, które Ty czytasz, bo to czytane przeze mnie to był horror. Taki bardzo klasyczny horror, bez wątków kryminalnych…
Starość Askolota kupiłam. Bo mnie skusiła cena. I nowatorskość formy. Gorzej, iż o tym, że Dukaj świetnym pisarzem jest wiem tylko stąd, że tak o nim czytałam, więc z pewną taką nieśmiałością podchodzę do jego twórczości.
Książki drukowane kocham. Tylko już nie patrzę z przyjemnością na moją biblioteczkę od kiedy dwie półki nie wytrzymały i zastrajkowały. Teraz stoi na każdej z nich po jednym rzędzie książek a reszta biedactw nie może sobie miejsca znaleźć. Więc wolę kupować e-książki. W razie czego łatwiej dokupić miejsce na dysku niż w mieszkaniu…
PolubieniePolubienie
Agata Hiacynta
„Miasteczko Salem” jest horrorem. Żachnęłam się pisząc posta. ;-) Powodzenia w dokupowaniu miejsca na dysku! :-)
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Wombat
Doceniam pomysł Dukaja, zarówno jeśli chodzi o wykonanie, jak i treść… I takie tam. Z nowymi technologiami też się lubię. Ale patrzenie na swoją listę ebooków ni cholery nie sprawia mi takiej przyjemności jak półki pełne książek. Lubię przestawiać je, układać, przeglądać, dotykać, wąchać i cieszyć się fakturą papieru. Może zostało mi z czasów, gdy jeszcze czytać nie potrafiłam, ale bawić się książkami – owszem. A może to jakieś inne zboczenie… Dalej – jestem bardziej bibliofilem niż gadżeciarą (;
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Kasia w Krainie Deszczowców
bardzo sympatycznie napisane. Natomiast to hasło pożyczam sobie, jest boskie: Bo pasażerowie napierają na nas jak naćpani weganie na zamknięcie McDonalda.
PolubieniePolubione przez 2 ludzi
Agata Hiacynta
Pożyczaj co chcesz, Kasia. :-)
PolubieniePolubione przez 1 osoba