Rzadko jeżdżę na Podlasie. Ale jak już, to jest to podróż groteska. Przesiadkę mam na Warszawie Gdańskiej. Niczego na niej nie ma. Tylko szyld Warszawa Gdańska. I jeden kiosk z gazetami i batonami. Otwarty. Ale kartą płacić nie można. Trzeba obejść się smakiem. Nie stać mnie nawet na Milkyway’a. Wysupłuję 30 groszy na gumę do żucia. Jeden pasek. Miętowa.

Zmagania z głodem okazują się niczym w porównaniu ze zmaganiami wewnątrzprzedziałowymi. Jedzie z nami pies. Nie mam nic przeciwko. Pies fajna sprawa. Ten egzemplarz jest jednak większy ode mnie. Ledwo mieści się do przedziału. A szczeka za całe schronisko. Nie jest to typ psa podróżnika. Jest to typ psa skrajnie osiadłego, przywiązanego do swojego kawałka ziemi. Podróż go wydziedzicza, czyni go niespokojnym. Ciska się o kolana pasażerów. Szczeka. Ujada. Skamle. Sypie sierść na prawo i lewo.

Wyfiokowana paniusia w podeszłym wieku, siedząca naprzeciwko, przebija się wokalnie przez psa. Oburza się, że „no jeszcze i pies”, „ja jestem uczulona”, „ja się zaduszę”, „proszę z tym psem z przedziału”, „to się nie mieści w głowie”. Właścicielka (psa) wymachuje wyfiokowanej biletem przed nosem. Odgraża się, że zapłaciła za przejazd. Swój i psa. Że nie wysiądą. Za żadne skarby. Pies nie przestaje szczekać. Ani sypać sierścią.

Kiedy dzwoni telefon do blondyny ze środka przedziału, niemożliwe decybelowo staje się możliwe. Okazuje się, że da się głośniej. Grzmi po włosku. Ostentacyjnie. Że po włosku. Że po zagranicznemu. Że potrafi. A że wokół taka głęboka prowincja. Pies tymczasem nie zważa na obcą mowę. Szczeka po swojemu. Z prostym, psim patriotyzmem. Szczeka za swoją ziemią.

Nie cichną aż do samego Białegostoku. Jedziemy jak orkiestra symfoniczna na potężnym rozstrojeniu. Paniusia do Białegostoku dojeżdża. W skowytach i dogasających szczęknięciach psa. Nie zadusiła się po drodze. Widać uczulenie było nieprawdziwe. Albo pies podróbka.

Tym samym odbyłam turbo szybką i turbo intensywną wielkopostną pokutę. Jakbym wiedziała, co się kroi, nałożyłabym wór pokutny. Albo jakąś zgrabną włosienniczkę. Wtedy byłby pątniczy full service. Po takiej podróży mogłabym z powodzeniem wniebowstąpić. W piękne, błękitne, podlaskie niebo.

​Jeśli spodobał Ci się tekst, to super! Gdzieś tam cieszę się jak dziecko i skaczę pod sufit mojego ośmiometrowego strychu. Udostępnij, proszę, podlinkuj, przescroluj jeszcze raz. Wpadaj też częściej na zimę i na Facebooka. Much love!